در دو فراز آخر دعای چهاردهم صحیفه سجادیه امام علیه السلام می فرمایند: پروردگارا!از آرزوهای ناپسند و حرص آزمندان من را در پناه خویش بدار و جزائی را که برای آخرت من ذخیره کردی در قلبم به من نشان بده و کیفری که برای اعداء من مهیا فرمودی، در خاطر من ترسیم کن و این امر را موجب قناعت و خشنودی ام به آنچه که برایم مقدر نمودی قرار ده. مستجاب نما ای پروردگار جهانیان که تو دارای فضل بزرگی و بر همه چیز توانا هستی.
و اما این دو فراز در شهود و شناخت آقای حسن ممدوحی کرمانشاهی اینگونه شرح داده شده اند(آنچه می خوانید اقتباسی از آن اس):
شرح فرازهای 15 و 16
بیان عبارتی چون «پروردگارا! من را از آرزوهای بد و حرص در پناه خود نگه دار» باعث تعجب است. چون که فرض تمایل و رغبتی این چنین با مقام عصمت ناسازگار است. اما باید دانست که تفاوت انسان های عادی با ولی معصوم آن است که امام ربطی بودن وجود این عالم و نیازش به علیت و مبدأ لایزال خداوند به شهود، وجدان و حق الیقین را پیدا کرده است و آن را تنها در افق ذهن خویش ترسیم ننموده است. به همین دلیل حضرت زین العابدین (ع) مطمئن است که عمل به وظایف و نمود کمال و توفیق پیدا کردن به مقامات همگی فقط با عنایت الله تعالی ممکن است و اجتناب از بدی ها و ترک نمودن گناهان در اثر حفظ و مراقبت او می باشد. پس تا توفیق الهی شامل حال انسان نگردد توانایی اقدام به کوچک ترین کار خیر و پرهیز از کوچک ترین کار بد را نخواهد داشت.
بدین سبب است که در مناجات شعبانیه آمده: همه چیز من، زیاد و کم آن، سود و زیان من به ید تو می باشد و جز تو کس دیگری در آن دخیل نیست.
در ادامه امام دو درخواست دیگر از خداوند می کند. در خواست نخست نشان دادن پاداشی است که خدا برای صالحان در نظر گرفته است. دومین درخواست این است که مجازات افراد عصیانگر را در قلب مبارک ایشان به تصویر کشد تا به کمک آن نفس او آرام شود. البته این طلب ولی معصوم برای او محقق شده است و در حقیقت آموزش نحوه درخواست از خدای متعال به امت اسلامی است.
آدمی اگر که تصویری روشن از پاداش و کیفر داشته باشد بدون شک در بندگی الله تعالی ثابت قدم تر خواهد بود و جز رضای خداوند چیزی را طلب نمی نماید. پس برخوردار شدن به این آگاهی شهودی لازم است به تائید خدای عز و جل باشد.
بر همین اساس، اگر که درخواست امام طلب مقام عین الیقین است که والاتر از علم الیقین می باشد. اگر که خدای متعال دیدن جهنم را بر علم الیقین متوقف دانسته است. اما عین الیقین درک برتری از علم الیقین به شمار می رود که در حقیقت همان ارتباط داشتن با عالم ملکوت است و آن که دارای این جایگاه است، آگاهی فوق استدلال عقلانی به بهشت و جهنم پیدا خواهد کرد و حضرت این سنخ از آگهی را طلب کرده است.
پس امام در این دو فراز از دعای چهاردهم صحیفه به مردم می فهماند که دریافت حقیقت ها، جدای از دانستنی های نظری و عملی و برتر از آن ها مسیر دیگری دارد که همان مسیر قلبی و روحی است که لازم است از خدای متعال خواست و به آن راه پیدا کرد.