با ورود به ماه محرم الحرام و شروع به کار کردن جریان حسینی برای بزرگداشت این مکتب، در مقابل جریان باطل با ارائه مطالب و شبهاتی درصدد ضربه زدن به این جریان که یکی از مهم‌ترین جریان‌ها برای شناساندن و معرفی اسلام ناب محمدی می‌باشد، هستند. شبهاتی که پاسخ درست، متقن و مستند به آن‌ها می‌تواند در روشن‌گری تاثیر به سزایی داشته باشد. یکی از این شبهات که به شبهات محرم یا شبهات عاشورا و عزاداری معروف هستند این است که مگر امام حسین (ع) بهشتی نیست! پس چرا گریه و زاری؟![1]
و اما پاسخ به شبهه:
آری امام حسین علیه السلام به والاترین درجه یعنی شهادت در راه خدای متعال رسید و لقب ایشان سید و سالار شهیدان است. ایشان در بهشت جایگاه بلند مرتبه‌ای خواهد داشت و در خوشی و نعمتی که خداوند وعده داده است در آسایش و رفاه خواهد بود. اما این تنها یک بعد از ابعاد واقعه عظیم و جانکاه کربلا و روز عاشورا است. در روز دهم ماه محرم سال 61 هجری قمری بدترین ظلم‌ها به انسان‌ترین انسان‌ها به حجت خدا بر روی زمین شد. امام تمام تلاش خود را در جهت این‌که جنگ اتفاق نیافتد، به کار بست. با سران لشکر مقابل صحبت کرد و به روایتی نامه‌هایی برایشان ارسال کرد. اما آنان به قصد جنگ با حجت خدا آمده بودند. آن‌ها آمده بودند که حسین بن علی (ع) را شهید کنند و کردند. آیا قلب آدمی با دیدن آن همه ظلم به درد نمی‌آید؟ آیا زمانی که شخص مظلومی به طور ناجوانمردانه‌ای کشته می‌شود، به این دلیل که او پس از مرگ در جای خوبی خواهد بود و جایگاه عالی خواهد داشت برای او ناراحت شدن معنا ندارد! قطعا این‌چنین نیست و هر شخص آزاده‌ای با دیدن ظلم قلبش به درد می‌آید.
ممکن است برخی بگویند که این همه اتفاق روزانه در کل جهان رخ می‌دهد که در پی آن‌ها هزاران نفر می‌میرند، پس به چه دلیل برای این اتفاقات عزاداری بدین وسعت انجام نمی‌گیرد. اکثر این اتفاقات رخدادهای طبیعی هستند. اما حسین بن علی (ع) ناجوانمردانه و به طرز جانکاهی به شهادت رسید. او امام یک امت بود و این اتفاق امت مسلمان را از وجود حجت خدا و فیوضاتی که حاصل حضورش در میان مردم بود، محروم کرد.
علاوه بر این اشک بر امام حسین (ع) نشاط را به دنبال دارد. این اشک و گریه برگرفته از محبت به ولی خداست.
همچنین باید به این نکته توجه کرد که چه اتفاقی سبب شده که بعد از چهارده قرن همچنان هر ساله بیدارتر از همیشه مراسم عزاداری برای امام حسین (ع) و یاران او برگزار می‌شود؟ آن چه که موجب این رخداد شده، مقابله در برابر ظلم و ستم است. همان چیزی که امروزه در حال بردن آبرو از ظالم و ستمگر امروزی است، ظالم و ستمگری که با ایجاد چنین شبهاتی و طرح چنین مسائلی در پی ایحاد رخنه در دین و مذهب است.
در حقیقت اشک بر امام حسین (ع) اشک از موضع ضعف نیست. اشکی است حماسی، دشمن شکن و آماده ساز برای ظهور امام مهدی (عج). اشک بر ابا عبدالله روحیه مقاومت را در انسان زنده می‌کنند و باعث می‌شود زمانی‌که ظلم به مظلومی را مشاهده کرد، ساکت ننشیند و به دفاع از حق بپردازد.
و اما در آخر نیز ممکن است برخی بگویند گریه لازم نیست و بهتر است از راه امام حسین (ع) و آزاد مرد بودنش تبعیت کنند. در پاسخ باید گفت تباکی و گریه بر حسین علیه السلام به قرار گرفتن در مسیرش کمک می‌کند. در واقع آن آدمی که با معرفت و عشق به امام به عزاداری می‌پردازد، به عنوان یک عاشق همواره تلاشش را می‌کند که شبیه به معشوق شود. اگر چه میان ما و امام حسین (ع) فاصله‌ها است و نمی‌توان به مقام او رسید اما کم کم می‌توان در مسیر آن‌ها برای تقرب به حق تعالی قرار گرفت و در این دنیا آزاده زندگی کرد …
منبع:
[1] در پاسخ به این شبهه از کلیپ منتشر شده توسط سید کاظم روح بخش و سایت تبیان کمک گرفته شد.