در دو فراز 21 و 22 دعای شانزدهم صحیفه سجادیه که دعایی در طلب بخشش از معاصی و عیوب است امام از لزوم حفظ اسرار یا همان پرده پوشی و گذشت در مناسبت های اجتماعی سخن به میان آورده و می فرماید: بارالها! حمد تنها برای توست، چه بسیار عیب های که بر من پوشاندی و من را رسوا ننمودی و چه بسیار معاصی که مخف نمودی و من را به آن ها در بین مردم مشهور نکردی و چه خلاف احتیاط ها که انجام دادم و تو پرده دری ننمودی و عیب آن را بر دوشم قرار ندادی و حریمم را در مقابل همسایه های عیب جو و حسودهایی که بر مواهب تو حسادت دارند حفظ کردی، اما همه این رحمت ها و عنایت ها سبب نشد که من از بدی هایم که تو به آن ها واقف هستی دست بردارم …
تفسیر فرازهایی 21 و 22 دعای شانزدهم صحیفه سجادیه
آنچه که در میان انسان ها به شکل طبیعی اغلب جریان دارد، تحمل نکردن یک دیگر و نداشتن بردباری است. عادت مردم این است که یک یا نهایتا سه بار زشتی و بدی را تحمل کرده و پنهان کنند اما بعد از دو یا سه بار طرف مقابل را رسوا می کنند و او را با القابی که متناسب با رفتار و کردارش است صدا می زنند. از آدمی، که محدود است نمی توان انتظار بیش از این را داشت. در روایات و احادیث بر عفو و پوشش عیب سفارش و تاکیده شده و پاداش فراوانی برای آن لحاظ شده است. این تاکید و پاداش بدان سبب است که سختی این کار، کم صبری، بی حوصلگی و محدودیت جبران شود.
از جهتی دیگر اگر قرار نباشد همدیگر را تحمل نماییم و یا پرده پوشی نکنیم، زندگی اجتماعی دچار مشکل های بسیاری می شود و عمده افراد جامعه نسبت به دیگران بدبین می گردند.
خداوند عالِم به اسرار است. برای او ظاهر و باطن آدمی آشکار است و هر آنچه که در عالَم هستی وجود دارد در اختیار اوست و بر آن تسلط دارد. خداوند خطای آدمی و نافرمانی او را همواره در خفا قرار می دهد تا از دید دیگر انسان ها پنهان باشد و علاوه بر این با شخص گناهکار و خاطی آنچنان برخورد می کند که گویی از اسرارش بی خبر است و از او هیچ عمل بدی ندیده است. بر این اساس هرگز افراد خاطی را با نشان بد در میان مردم رسوا نمی سازد که اگر اینگونه می شد زیست آدمی با مشکل های متعدد مواجه می شد و هیچ کس به دیگری اعتماد نداشت و اعتنا نمی کرد. جامعه از هم به علت فرو ریختن شرم و حیا و زیاد شدن گستاخی ها می گسیخت. هیچ کس ملاحظه دیگری را نمی کرد و در واقع احترام به کلی از میان می رفت.
متاسفانه ما انسان ها به این الطاف بزرگ خداوند متعال بی اعتنا بوده یا کم توجه می باشیم. با این وجود الله تعالی باز هم به خیری سری و طغیانمان نگاه نمی کند و از بنده نوازی خویش دست بر نمی دارد.
منبع:
این تفسیر برگرفته از تفسیر آقای ممدوحی کرمانشاهی است.