مختصری درباره فرقه انحرافی بهائیت [1] – بخش اول
در طول تاریخ اسلام و به ویژه در عصر غیبت کبری امام زمان (عج) فرقه ها و گروه های انحرافی بسیاری ایجاد شده و خواهند شد، که با آموزه های غلط خود در صدد آن هستند که افرادی را به وادی هلاکت کشانده و از مسیر سعادت و خوشبختی دور سازند. شناختن این گونه فرقه ها در این دوران که امام مهدی (عج) در پس پرده غیبت است، امری مهم و ضروری می باشد چون که با شناخت این فرقه ها و گروه های گمراه می توان به مقابله ی با آن ها پرداخت و از آسیب هایی احتمالی به باورها و عقاید صحیح در امان ماند. به همین دلیل در این مطلب قصد داریم شما را با فرقه ی انحرافی بهائیت که در ادامه فرقه انحرافی بابیت ایجاد شده است آشنا سازیم.
مختصری درباره بابیت [2]
فرقه انحرافی بابیت در قرن سیزدهم هجری قمری توسط فردی به نام علی محمد شیرازی که به باب معروف بود، تشکیل شد. رییس این فرقه که در میان مریدان و پیروانش به نقطه اولی و حضرت اعلی شهرت داشت در ابتدا خود را باب یا واسطه میان مردم و امام مهدی (عج) معرفی کرد و گفت: برای آن که انسان ها به اسرار و حقایقی پی ببرند نیاز است که از «در» بگذرند و من باب یا همان دری هستم که به وسیله آن مردم می توانند با امام زمان خویش ارتباط برقرار کنند. اما او به این ادعا بسنده نکرد و علاوه بر آشکار نمودن دعوت خود و جذب افراد مختلف ادعاهای دیگری کرد. او خود را در ابتدا مهدی موعود خواند و پس از آن با نگاشتن کتابی به نام بیان مدعی نبوت شد. در این میان او به دلیل این ادعاها دستگیر و تبعید گردید اما تبعید او باعث ایجاد شورش و نا امنی در بخش های مختلف کشور شد و در نهایت و به سبب بالا گرفتن فتنه بابیت در ملا عام اعدام گردید. اما اعدام او پایان راه نبود و شروعی بود برای فرقه ی بهائیت …
چگونگی شکل گیری فرقه بهائیت
پس از آن که علی محمد شیرازی در تبریز اعدام شد، برخی از افراد که از مریدان او و مبلغان بابی گری بودند، ادعای جانشینی اش را کردند و هر یک از آن ها مردم را به خود فرا می خواند. این فرا خواندن ها و ادعاها سبب ایجاد نزاع، اختلاف و در نهایت پیدایش فرقه ی انحرافی جدیدی به نام بهائیت شد. در واقع نزاع و اختلاف میان دو برادر به نام های میرزا حسین علی نوری و میرزا یحیی نوری برای جانشینی، زمینه ساز شکل گیری بهائیت گردید.
میرزا حسین علی برادر بزرگ تر میرزا یحیی بود که پس از شنیدن آوازه دعوت علی محمد شیرازی و در سن بیست و هفت سالگی به او پیوست و جزو مبلغان بابی گری شد. او علاوه بر تبلیغ و ترویج بابیت برای آزاد شدن تنها بانویی که عضو حروف حی بود، به نام قرة العین، از زندان و همچنین تأمین هزینه ی اجتماع بدشت تلاش کرد که همین کارهای او باعث شد که جایگاه و مقام بالاتری در نزد بابیان پیدا کند.
بعد از اینکه علی محمد شیرازی اعدام شد اکثر بابیان برادر کوچکتر میرزا حسین علی نوری یعنی میرزا یحیی را که به «صبح ازل» مشهور بود را جانشین باب خواندند خود میرزا حسین علی نیز ظاهرا به مدت 18 سال از برادر خود پیروی می کرد و اوامر و دستوراتش را اطاعت می نمود اما به طور پنهانی و در خفا جایگاه خود را تحکیم و موقعیت برادرش را تضعیف می کرد. او اکثر افرادی که مخالف او بودند را از بین برد. البته بابی ها در آن دوران به سبب اینکه بر علیه شاه آن زمان، ناصر الدین شاه قاجار، توطئه کرده بودند به شهر بغداد تبعید شده بودند و در آوارگی به سر می بردند.
اختلاف میرزا حسین علی نوری و میرزا یحیی زمانی کاملا جدی و آشکار شد که میرزا حسین علی لقب «من یظهره الله» را برای خود برگزید و گفت که او همان موعودی می باشد که باب آمدنش را نوید داده بود [3]. با بیان این ادعاها توسط میرزا حسین علی برادرش به او تذکرهایی داد اما میرزا حسین علی از ادعاهای خود دست بر نمی داشت و بر آن ها پا فشاری می کرد. در این میان میرزا حسین علی توانست با زیرکی و سیاست برخی از سران بابیت را همراه خود گرداند و پیروان بابیت به دو گروه به ریاست دو برادر تبدیل شود. گروهی به ریاست میرزا یحیی به نام ازلیه و گروهی به ریاست میرزا حسین علی به نام بهائی یا بهائیت.
در میان پیروان این دو فرقه نیز اختلافاتی به وجود آمد به گونه ای که در آن دوران دولت عثمانی آن ها را به شهری در ترکیه تبعید نمود اما این تبعید نیز کارساز نبود و با بیشتر شدن نزاع و دعوای میان آن ها هر یک از این دو فرقه به بخشی تبعید شدند. صبح ازل و پیروانش به جزیره قبرس و میرزا حسین علی و پیروان او به شهر عکا در شمال غرب فلسطین فرستاده شدند.
ادامه دارد …
منابع:
[1] برگرفته از کتاب نگین آفرینش (2)
[2] فرقه بابیت در دو مطلب «آشنایی مختصر با فرقه انحرافی بابیت – بخش اول» و « آشنایی مختصر با فرقه انحرافی بابیت – بخش دوم» مورد بررسی قرار گرفت. برای آشنایی بیشتر می توانید این دو مطلب را مطالعه نمایید.
[3] گفته می شود که باب در کتاب بیان به آمدن موعودی پس از دو هزار سال بشارت داده بود.