آشنایی با فرقه انحرافی بابیت – بخش دوم

آشنایی و شناخت پیدا کردن درباره فرقه های انحرافی در دوران غیبت امام زمان (عج) امری بسیار مهم و ضروری است زیرا با شناخت درست آن ها و باورهای نادرستشان می توان از آسیب های که به اعتقادات و باورهای اصیل می زنند در امان ماند و به انحراف کشیده نشد. در مطلب پیشین «آشنایی مختصر با فرقه انحرافی بابیت – بخش اول» مختصری درباره فرقه ضاله بابیت سخن گفتیم که در این مطلب به ادامه آن خواهیم پرداخت.

در مطلب قبلی تا آنجا گفته شد که علی محمد شیرازی خود را باب حضرت مهدی (عج) معرفی کرد و افرادی را که جزو شاگردان سید کاظم رشتی بودند را با خود همراه نموده و آن ها را برای تبلیغ به نقاط مختلف فرستاد و آن ها نیز توانستند افرادی را پیرو این فرقه کنند.

ادعای مهدویت پس از باییت

علی محمد شیرازی پس از ادعای بابیت و دعوت مردم به شکل پنهانی، به مکه رفت تا مناسک حج را به جای آورد اما بعد از اینکه از مکه به شیراز بازگشت ادعا کرد که خود، مهدی موعود است و دعوتش را نیز آشکار نمود. در واقع او به صورت کاملا علنی و آشکار می گفت که من همان موعودی هستم که قرن هاست منتظرش بودید. پیروان او به خصوص آن ها که در مکتب سید کاظم رشتی تعلیم دیده اند نیز سخنش را تایید کرده و او را حضرت مهدی (عج) می دانستند چون که بر اساس گفته های سید رشتی [1] باور داشتند که در زمانی کوتاه پس از سید کاظم رشتی مهدی موعود ظهور خواهد کرد. همزمان با ادعای مهدویت توسط شیرازی، مریدانش در شهرهای مختلف تبلیغ نموده و به مردم این بشارت را می دادند که منجی عالم بشریت ظهور کرده است. با تبلیغ پیروان باب و اوضاع نابسامان ایران در آن زمان، زمینه برای قبول کردن چنین ادعایی آماده و مهیا بود.

علی محمد و پیامبری!!

علی محمد به مهدویت اکتفا نکرد و پا را فراتر گذاشت. او در انحراف به جایی رسید که ادعا نمود کتاب و آئین جدیدی بر او نازل شده و گمان می نمود که با نگاشتن کتاب «بیان» احکام و معارف همیشگی اسلام را نسخ کرده است.

شیرازی در کتاب «بیان» خود را برتر از تمامی پیامبران و نماد نفس خداوند معرفی کرد و باورش این بود که با ظهور او دین اسلام منسوخ شده و قیامتی که در قرآن کریم وعده داده شده، بر پا شده است [2].

و این گونه بود که باب هر از گاهی ادعا می نمود که به مقام و جایگاه بالاتری رسیده است و تمام حرف ها و سخنان پیشین خود را برای مریدان توجیه می کرد.

علمای مذهب تشیع در برابر این ادعاها چه کردند؟

علمای تشیع از همان زمانی که علی محمد شیرازی خود را باب حضرت مهدی (عج) خواند در برابر او و ادعاهایش مواضع سفت و محکمی گرفتند که باعث شد او در بوشهر دستگیر شود و به شیراز فرستاده شود. او در شهر شیراز تنبیه شد و در مقابل امام جمعه ی آن زمان از کرده خود اظهار ندامت کرد و توبه نمود. پس از توبه، او همچنان تحت نظر و پیگیری بود اما پس از آن برای اینکه کارها و فعالیت های او و مریدانش محدود گردد تصمیم بر این شد که تبعید شود. علی محمد شیرازی در ابتدا به قلعه ماکو و پس از آن به قلعه چهریق در استان آذربایجان غربی تبعید شد.

اما او در تبعیدگاه بود که کتاب «بیان» را نوشت و ادعای پیامبری کرد. پس از ادعای نبوت و به دلیل اینکه نتوانست آن را به اثبات برساند از حرف هایی که زده بود اظهار ندامت کرد و توبه نامه ای [3] را مکتوب و برای شاه ارسال کرد تا او را ببخشد.

اعدام، چیزی که در نهایت علی محمد شیرازی به آن رسید!

بعد از آن که علی محمد شیرازی دستگیر شد پیروانش آشوب هایی را در بخش های مختلفی از کشور به پا کردند که شدت برخی از آن ها به اندازه ای بود که کشته شدن و همچنین غارت اموال و دارایی ها را در پی داشت.

گروهی نیز (گفته شده به اشاره و دستور علی محمد بوده است) مجلسی را در روستای بدشت از توابع شاهرود ترتیب دادند تا راهکارهایی را برای رها شدن علی محمد شیرازی از تبعید مورد بررسی قرار دهند که حواشی و اتفاقاتی را در پی داشت [4].

بالا گرفتن این حوادث و اتفاقات سبب شد که امیر کبیر برای فرونشاندن این فتنه ها، گذشت و بخشش علی محمد شیرازی را کار درستی نبیند. او بعد از آن که فتوای بعضی از علما را مبنی بر قتل باب گرفت او را در سال 1266 هجری قمری به همراه یکی از مریدانش در شهر تبریز و در ملأ عام اعدام نمود.

اما انحراف علی محمد با مرگ او پایان نیافت و خود زمینه ای شد برای شکل گیری فرقه بهائیت …

منابع:

[1] او گفته بود: زود است که بعد از من، امام غایب، آشکار شود و شاید امام غایب در بین شما باشد.

[2] برگرفته از تاریخ نبیل، صفحات 130 تا 170

[3] توبه نامه ی باب در کتابخانه مجلس شورای اسلامی ایران نگه داری می شود.

[4] واقعه یا مجلس بدشت حواشی را به دنبال داشت که در این مطلب امکان پرداختن به آن ها وجود ندارد.