در این مقاله و در راستای ترویج مفاهیم دینی و الهی به نگارش احادیث حضرت داوود علیه السلام میپردازیم. پیامبران الهی از آدم (ع) تا خاتم (ص) مبعوث شدند و ائمه اطهار (ع) پس از رسول خدا (ص) به مقام والای امامت رسیدند تا انسان که اشرف مخلوقات است را برای رسیدن به خدای متعال و سعادت ابدی راهنما باشند. آنان عمر خویش را صرف هدایت انسانها کردند و به صورت کلامی و عملی آموزههای الهی را بیان میکردند تا پیروان نیز آنها را در جهت سعادت دنیوی و اخروی به کار گیرند. حضرت داوود (ع) یکی از پیامبران قوم بنی اسرائیل است. او در فلسطین زندگی میکرد. کتاب او زبور است و خدای متعال مقام قضاوت، قدرت فهم زبان حیوانات و همچنین قدرت زره سازی را به ایشان عطا کرده است. حضرت داوود (ع) از صدای بسیار زیبایی نیز برخوردار بود. او اگر چه در میان یهودیها مقام بالایی دارد اما در تورات به او تهمتهایی زده شده است. در حالی که او از ترس و خوف الهی بسیار گریه میکرد. علاوه بر این فراوان به عبادت الله تعالی مشغول بود به گونه ای که نقل شده هر یک روز در میان روزه میگرفت.
احادیثی از حضرت داوود علیه السلام
- رُوِىَ أنَّ داوُدَ عليه السلام خَرَجَ مُصحِراً مُنفَرِداً، فَأوحَى اللّه ُ جل جلاله إلَيهِ: يا داوُدُ، مالى أراكَ وَحدانِيّاً؟ فَقالَ عليه السلام: إلهى إشتَدَّ الشَّوقُ مِنّى إلى لِقائِكَ، وَ حالَ بَينى وَ بَينَ خَلقِكَ، فَأوحَى اللّه ُ جل جلاله إلَيهِ: إرجِعْ إلَيهِم، إنْ تَأتِنى بِعَبدٍ آبِقٍ اَثْبِتُكَ فِى اللَّوحِ حَميداً.[1]
روایت شده که داوود پیامبر (ع) تنها به صحرا رفت. پس خداوند متعال به او وحی نمود: ای داوود! چه چیزی اتفاق افتاده که تو را تنها می بینم/ داوود گفت: معبود من! شوق دیدار تو در جان من شدت گرفته است و بین من و خلق تو حائل گردیده است. خدای متعال به او وحی کرد: به میانشان بازگرد؛ چرا که اگر تو یک بندۀ گریزپای را همراه خویش به نزدم آوری من نامت را با صفت ستوده در لوح ثبت می گردانم.
- لا تَسْتَبدِلَنَّ بأخٍ قديمٍ أخا مُسْتَفادا ما استَقامَ لكَ[2]
داوود علیه السلام به فرزندش سلیمان (ع) فرمود: تا آن زمان که برادر (دوست) قدیمی بر وفق مراد تو است هرگز برادر تازه به دست آورده ای را جایگزینش ننما.
- يا بُنَيَّ ، إيّاكَ و كَثرَةَ الضِّحكِ؛ فإنَّ كَثرَةَ الضِّحكِ تَترُكُ العَبدَ حَقيرا ( فَقيرا ) يَومَ القِيامَةِ[3]
ای فرزندم! از زیادی خنده بپرهیز، پس همانا که زیادی خنده باعث می شود که فرد در روز قیامت حقیر (فقیر) باشد. (البته که این حدیث به خوش رو بودن فرد ارتباطی ندارد)
- داوود عليه السلام ـ لَمّا مَرَّ بِإسكافٍ ـ : يا هذا اِعمَلْ و كُل ، فَإنَّ اللّه َ يُحِبُّ مَن يَعمَلُ و يَأكُلُ ، و لا يُحِبُّ مَن يَأكُلُ و لا يَعمَلُ[4]
حضرت داوود (ع) چون که از کنار شخص کفش دوز گذشت فرمود: ای مرد! کار کن و بخور چرا که خداوند آن کس که کار کند و بخورد را دوست دارد و آن که بخورد اما کار نکند، دوست ندارد.
- يا بُنَيَّ، علَيكَ بطُولِ الصَّمتِ إلاّ مِن خَيرٍ ؛ فإنّ النَّدامَةَ على طُولِ الصَّمتِ مَرّةً واحِدَةً خَيرٌ مِن النَّدامَةِ على كَثرَةِ الكلامِ مَرّاتٍ . يا بُنَيَّ ، لو أنّ الكلامَ كانَ مِن فِضّةٍ يَنبَغي للصَّمتِ أن يكونَ مِن ذَهَبٍ[5]
داوود پیامبر به سلیمان نبی میفرمود: ای فرزندم! سکوت خویش را طولانی نما، مگر از خوبی؛ چرا که یک بار ندامت در اثر خاموشی و سکوت بهتر از بارها پشیمانی و ندامتی است که از پُر گویی بدست می آید. پسرم! اگر که سخن از نقره است شایسته است که سکوت و خاموشی از طلا باشد.
- اللّهُمّ لا مَرَضٌ يُضنِيني، و لا صِحَّةٌ تُنسِيني، و لكنْ بينَ ذلكَ[6]
حضرت داوود علیه السلام به طور مکرر بارها میفرمود: خداوندا! نه بیماری ای که من را سنگین کرده و بستری کند و نه سلامت و تندرستی ای که من را به نسیان و غفلت از یادت مبتلا سازد، حدی میان این دو نصیبم دار.
منبع:
[1] بحارالانوار، ج14 ص 40 ح 26
[2] بحار الأنوار: 74/264/3
[3] قرب الإسناد : 69/221
[4] تنبيه الخواطر : 1/42
[5] بحار الأنوار : 71/277/13