همیشه از امام زمان ارواحنا له الفداء چهره ای خشن ترسیم شده است و ایشان را این گونه معرفی کرده اند که در زمان ظهور با شمشیری برافراشته به جنگ و نبرد با ستمگران و ظالمان خواهد پرداخت و خون آنان را خواهد ریخت و انتقام مستضعفان و مظلومان را خواهد گرفت، در حالی که او نماد و مظهر مهربانی و رحمت الهی است، درست است که طبق روایات نقل شده در زمان ظهور ایشان ظلم و ستم را از کل جهان پاک می گرداند اما ایشان همچون پدری، غم خوار و دلسوز امت مسلمان و تمام مردم جهان است و خیر خواه تمام عالم است. به این بخش از وجود سراسر خیر و برکت حضرت مهدی (عج) کمتر پرداخته شده است و برای بسیاری از افراد ناشناخته مانده است. در این مطلب و در ادامه مطلب «برخی از جلوه های محبت حضرت مهدی (عج)-1» به بررسی برخی دیگر از جلوه های مهر و محبت این حضرت پرداخته می شود.
جلوه های مهر و محبت حضرت مهدی (عج)
-
حکمت
حضرت مهدی (عج) همانند دیگر امامان معصوم علیهم السلام در دوران امامت خویش راهنما و هادی آدمیان به سوی سعادت و نجات بخش آن ها از انحراف و گمراهی است و بدون تردید شیعیان همواره به راهنمایی و هدایت ایشان نیازمند می باشند.
هدایت و رهنمون های امام زمان (عج) نسبت به شیعیان در شرایط مختلف متفاوت می باشد. در واقع امام عصر بیشتر عمر خویش را غایب از نظرها بوده و دسترسی مردم برای استفاده از هدایت های ایشان به صورت غیر مستقیم و با واسطه می باشد. در حقیقت ایشان در دوران غیبت صغری حکمت ها و سخنان سراسر نور و زندگی را به وسیله نواب اربعه به مردم ابلاغ می نمود.
-
حضور در بین مردم
امام زمان (عج) به عنوان رهبر و پیشوای تمام مردم جهان همواره در بین مردم و در اجتماع حضوری دائمی و فعال دارد و از تمام مشکلات و دردهای آن ها مطلع و آگاه می باشد. در حقیقت آن ها که امام را دور از جامعه و مردم می پندارند، بی خبر و غافل می باشند.
در روایتی از امام جعفر صادق (ع) چنین آمده است که صاحب الامر در میان آنان راه می رود، در بازارهایشان رفت و آمد دارد، بر روی فرش های آن ها گام بر می دارد و او را نمی شناسند مگر اینکه خدا اجازه دهد تا امام خود را به آن ها معرفی نماید. [1]
-
اُنس و هم نشینی حضرت
بدون تردید حضرت مهدی (عج) تمام انسان های روی زمین را یاد می کند، اما آن ها که شیعه و دوست دار او هستند از این یاد، سهم بیشتری نصیبشان می گردد و آنان که در انجام وظایف خود به عنوان یک مسلمان و منتظر اهمال نکرده و همواره به یاد حضرت هستند و برای سلامتی و ظهورشان دست به دعا می باشند و دل امام عصر (عج) را شاد می گردانند، سهم حداکثری خواهند داشت و امام (عج) با آنان مأنوس گشته و در دل هایشان جای می گیرد تا آن جا که برخی از آنان به دیدار او نائل آمده و همنشین با او می گردند.
از مرحوم آیت الله سید حسین قاضی نقل شده است که ایشان به همراه گروهی در مکانی جمع بودند تا به محضر بقیة الله (عج) شرفیاب گردند. هنگام دیدار امام عصر (عج) به یکایک آن ها نگاه کرده و از افراد دلجویی و تفقد می کرد. زمانی که به آیت الله قاضی نگاه کردند فرمودند: شما چه می خواهید که به شما بدهم؟ آیت الله قاضی عرض کرده می خواهم از تمام این افراد به شما نزدیک تر باشم، امام زمان (عج) نیز در کنار خود جایی را باز کرده و او را در کنار خود نشاند. [2]
-
مصاحفه و در آغوش گرفتن
زمانی که دو دوست یا آشنا یکدیگر را می بینند، دست می دهند (مصاحفه) که این کار نشانه صمیمیت میان آن دو است. حال اگر که هم دیگر را در آغوش بگیرند از نهایت و اوج صمیمیت، اشتیاق، عشق و محبت میان آن دو خبر می دهد.
امام زمان (عج) نیز هنگامی که دوستان و یاران خود را می بیند به آنان دست می دهد و یا آن ها را در آغوش می کشد.
علامه نوری در کتاب «نجم الثاقب» نقل کرده است که سید جعفر فرزند آیت الله سید محمد باقر قزوینی گفته است:
با پدرم به مسجد سهله می رفتیم، به نزدیکی مسجد که رسیدیم به پدرم عرض کردم که حرف هایی که مردم می گویند و این که هر شخصی چهل شب چهارشنبه به این مسجد بیاید امام عصر (عج) را می بیند مشخص نیست که پایه و اساسی داشته باشد. پدرم هنگام شنیدن این حرف خشمگین شد و گفت: چرا اصلی ندارد؟ آیا چون تو آن را ندیدی بی اساس است؟!
پدرم بسیار سرزنشم کرد به طوری که از گفته خودم کاملا پشیمان گشتم. در همین حین وارد مسجد سهله شدیم، هیچ کس در مسجد نبود. ولی پدرم در میان مسجد به نماز استغاثه ایستاد. فردی از سمت مقام امام زمان (عج) نزد پدرم آمد. پدرم به او سلام کرد و با او دست داد (مصاحفه کرد).
سپس پدرم به من گفت که این کیست؟ گفتم: آیا امام زمان (عج) است؟ گفت: پس کیست؟
من از جای خود حرکت کردم و در اطراف به دنبال ایشان دویدم ولی کسی را ندیدم [3].
منابع:
[1] بحارالانوار، ج ۵٢، ص ١۵۴
[2] توجهات ولی عصر به علما، ص ١۴١
[3] نجم الثاقب، ص ۶٢۶، حکایت ٨۵
منبع: سایت موسسه معراج النبی