چرا طرح مباحث مهدویت ضروری است؟ – قسمت اول

بی شک برای انجام کار و یا پرداختن به یک موضوع می بایست ضرورت آن مشخص گردد تا آدمی با رغبت و انگیزه ی بسیار خوب به آن بپردازد زیرا اگر که ضرورت چیزی مشخص و معلوم نگردد انسان نشاط لازم برای پرداختن به آن را پیدا نخواهد کرد. موضوع و مبحث مهدویت نیز مستثنی نبوده و باید ضرورت طرح آن معلوم گردد. در حقیقت آدمی مایل است بداند که با وجود این همه موضوع و مبحث مختلف در جهان لازم است به مهدویت پرداخته شود؟ آیا مباحث مهدویت بر زندگی آدمی تاثیر می گذارند یا نه همانند موضوعاتی است که فهمیدن آن ها بهتر از ندانستن آن ها است؟ آیا افرادی که از این مباحث چیز زیادی نمی داند یا کاملا بی اطلاع هستند در زندگی دنیای خود دچار مشکل شده اند؟ و …

این ها تنها برخی از سوالاتی است که ذهن انسان را قبل از پرداختن به موضوع و مباحث مهدویت مشغول می سازد.

پس با توجه به این سوالات ضرورت و لزوم مطرح کردن مباحث مهدویت باید به طور دقیق و از ابعاد مختلف اعتقادی، اجتماعی، سیاسی، فرهنگی و تاریخی مورد بررسی قرار بگیرد.

در این مطلب لزوم طرح مباحث مهدویت در ابعاد مختلف مورد بررسی قرار گرفته اند.

• بُعد اعتقادی

می توان گفت بُعد اعتقادی از مهم ترین ابعادی است که باید بررسی شود. اعتقاد اساس زندگی و حیات آدمی است و انسان به هر چیزی که جامه عمل بپوشاند و آن را محقق سازد از اعتقادش سرچشمه گرفته است و اگر که دارای اعتقادی صحیح باشد در عمل هیچ گاه گرفتار تضاد و یا بی هدفی نمی گردد و از تمام فرصت های زندگی برای اعتلا و ساختن شخصیت انسانی خود استفاده می کند.

اعتقاد انسان می بایست سازنده باشد و سبب حرکت فرد شود و در تمام فراز و فرودهای زندگی مسیر صحیح و همچنین هموار را به او نشان دهد.

اعتقاد، ایمان و شناخت امام در فرهنگ دینی اهمیت منحصر به فردی دارد به طوری که جزو اصول اصلی دین اسلام در مذهب تشیع است و مردم به اعتقاد و ایمان به خدا، رسول خدا (ص) و جانشینان پیامبر (ص) از اهل بیت نبوت دعوت شده اند. پس اطاعت و پذیرش امامت امام زمان (عج) به عنوان آخرین ذخیره الهی پس از شناخت ایشان امری واجب بر هریک از مسلمانان است.

همانطور که گفته شد اطاعت و پذیرش امامت تنها پس از معرفت و شناخت محقق می گردد به همین دلیل معرفت امام جایگاه بسیار مهمی در متون دینی داشته و بسیار به آن سفارش شده است و آن را به عنوان اصل و اساس سعادت در دو دنیا معرفی کرده اند.

شناخت امام را راه معرفت خدا دانسته اند. مهم ترین وظیفه آدمی پیدا کردن معرفت نسبت به خداوند است و تا وقتی که شناخت نسبت به خدا حاصل نگردد راه صحیح عبودیت و بندگی به روی آدم باز نخواهد شد. برای شناخت خدا و اوصاف او می بایست به معرفت نسبت به اولیا الهی و ائمه اطهار (ع) که مظهر صفات و نام های خداوند هستند، دست پیدا کرد.

برخی از آیات و احادیثی که در این باره آمده عبارتند از:

• خداوند در قرآن کریم فرموده است: يَوْمَ نَدْعُو كُلَّ أُنَاسٍ بِإِمَامِهِمْ… [1]. در روز قیامت هر گروهی را با امام و پیشوای خود فرا می خوانیم.
• از امام حسین (ع) درباره معرفت به خدا سوال کردند ایشان فرمودند: مُراد از معرفت خدا شناخت اهل هر زمانی نسبت به امام خویش است، آن امام و پیشوایی که اطاعت از او بر آن ها واجب است [2].
• رسول خدا (ص) معرفت نسبت به امام را شرط مسلمانی دانسته و فرموده است: هرکه بمیرد در حالی که امام زمان خود را نشناخته باشد به مرگ جاهلیت مرده است [3].

• بُعد اجتماعی

مهدویت از منظر بُعد اجتماعی نیز حائز اهمیت است. انسان ها از روز اولی که پا بر زمین گذاشتند تا به امروز همواره در آرزوی آینده ای روشن و زندگی اجتماعی سعادتمند بوده اند و تمام تلاش آن ها در مسیر تحقق همین آرزو می باشد. اگر که برای این آرزو هیچ گونه مصداق واقعی و خارجی وجود نداشته باشد خداوند هیچ گاه این آرزو را در فطرت آدمی نهادینه نمی کرد.

مهدویت یعنی امید به آینده ای روشن، آینده ای که تمام انسان ها از جور ظلم و ستم ظالمان رهایی یافته و در جامعه ای آرمانی زندگی می کنند.

اعتقاد و ایمان به وجود منجی همواره آدمی را در عرصه های متفاوت و مختلف اجتماعی حمایت می کند و پشتیبان و یاری کننده آدمی در تمام امور اجتماعی است. در واقع ایمان به حضرت مهدی (عج) باعث نمی شود که انسان دست از تلاش و کوشش بردارد و تنها در گوشه ای منتظر بماند تا آن حضرت ظهور نماید بلکه شخص معتقد به امام زمان (عج) همواره در حال تلاش و کوشش است تا در راه رضای خدا و خدمت به خلق او کار کند. او امیدوار به زندگی است و همیشه و در همه حال منتظر گسترش عدالت، امنیت و همچنین آموزه های دینی است.

فردی که مسلمان است ایمان دارد که نظام حکومتی دین اسلام تنها نظام اجتماعی در کل جهان است که عادلانه بوده و به همه ی خواسته های درست انسان ها پاسخی مناسب و منصفانه داده است و زیباترین و کامل ترین نظام حکومتی و اجتماعی تنها با ظهور امام زمان (عج) محقق می گردد. این ایمان و باور سبب می شود که شخص با امید به آینده با شور و نشاط روزگار بگذراند.

اعتقاد و باور به امام مهدی (عج) و ظهور ایشان سبب تنبلی نمی شود بلکه باعث می شود شخص همیشه و در همه حال امیدوار به آینده ای روشن باشد و سختی های زندگی او را شکست ندهند و همواره در تلاش و حرکت باشد تا به نوعی خود را به ظهور و پایان و آینده ای روشن برساند. این را می توان بزرگ ترین دستاورد اجتماعی اعتقاد به مهدویت دانست. زیرا ایمان و باور به مهدویت و امام زمان (عج) سبب می گردد که شخص هیچ گاه تمایل به همکاری با ستمگر و ظالم نداشته باشد و در مقابل حکومت های نادرست تا آخرین توان خود پایداری کند. چون که او منتظر آمدن شخصی است که ظلم و ستم را دوست نداشته و هیچ گاه با آن ها سازش نخواهد کرد و ایجاد عدالت و مبارزه با ظلم و ستم از اهداف ظهور او می باشد.

شخص منتظر همیشه در تلاش برای اصلاح خود و دیگران است تا نه تنها خود بلکه افراد دیگر نیز برای جامعه ایمانی کارآمد و موثر باشند. این کار شخص منتظر باعث می شود که اجتماع و جامعه به سمت و سوی خوبی ها پیش برود و هدف دار گردد. این ها تنها با معرفت عمیق به حضرت مهدی (عج) محقق می گردند.

ادامه دارد …

[1] سوره اسرا، آیه 71

[2] شیخ صدوق علل الشرایع ج ۱ ص ۹ ح ۱

[3]  شیخ صدوق کمال الدین و تمام النعمه ج ۲ ص ۴۰۹ ح ۹

منبع: سایت موسسه معراج النبی

• تلاوت ترتیل آیه 71 سوره اسراء – شیخ سعود شریم